Ouderschap na scheiding wordt er niet beter op door het meer en meer te juridiseren.

Wat me zo vaak opvalt in artikelen, berichtgeving en meningen rondom scheiding en ouderschap is dat wanneer we het hebben over oplossingen er zo in polarisatie wordt gedacht over de relatie ouders en kinderen. Alsof het 2 kampen en partijen zijn die tegenover elkaar staan. 

Oplossingen worden telkens in het juridische kader gezocht, meer wetten die mogelijk maken dat stemmen gehoord worden, van moeder, van vader, nu van grootouders en kinderen moeten ook een bijzondere curator krijgen die hun stem vertaald en hun belangen dient.

Begrijp me niet verkeerd ik vind dat ieder mens recht van spreken heeft en gehoord en gezien moet worden. Maar mijn zorg is een beetje dat dat blijkbaar allemaal zo gejuridiseerd moet worden en polarisatie is een logisch gevolg van deze context. Rechters en de wet behandelen een juridische scheiding.

Uit de hand gelopen scheidingen die problematisch worden hebben niets met de juridische kant van scheiden te maken maar alles met de emotionele beleving van scheiden en weerstanden die onstaan door immens grote veranderingen.

Het Nederlandse familierecht systeem schiet tekort in het bieden van oplossingen van conflicterende ouders in een vechtscheiding. Waarom in godsnaam blijven alle politici wel antwoorden zoeken die ouderschap naat echtscheiding alleen maar meer juridiseren.

Het Nederlands rechtsysteem gaat niet over zorg hebben voor, maar om wie de waarheid spreekt. Ons rechtsysteem is gericht op tegenspraak. Dit komt voort uit het Romeinse recht waarbij iedere kant verdedigd wordt door een advocaat met als doel de ander te verslaan. Het rechtsysteem is een strijd context waar men verliest of wint, waar men de ander zodanig slecht moet neer zetten om er zelf beter af te komen. Zet dit eens af tegen ouderschap.

Ouderschap is maar voor een klein gedeelte juridisch, maar voor een overgroot deel is het emotie, affectie, identiteit en een kwetsbaar onderdeel van het leven zeker als ouderschap voortdurend in twijfel wordt getrokken. 

Ik denk dat zorg dragen voor ouderschap na echtscheiding en hier iets voor regelen vanuit de overheid meer recht doet aan de banden tussen ouders en kinderen. Ouders en kinderen moeten verbonden worden in een nieuwe veranderende context na scheiding, en niet partijen gemaakt worden.

Ouderschap na echtscheiding veranderd wezenlijk na scheiding. Alle kaders die bekend waren vallen weg. Ouders hebben een paradoxale opdracht verbinden en loslaten. Dit is moeilijk en zo niet conflictgevoelig, nog los van alle emoties en gekwetsheid die ouders meenemen in de relatie als ouders na scheiding.

Dit heeft niets te maken met de waarheid, met wie gelijk heeft, dit heeft te maken met het verliezen van bestaansrecht, het verliezen van je ouderpositie. Ouders ervaren weerstand en gaan vechten. Met als gevolg dat ze het niet meer kunnen opbrengen om vanuit de ouderpositie naar de behoeften van hun kinderen te kijken. Niet omdat ze dit niet willen, nee omdat ze simpelweg zelf gaan overleven. 

Ik denk dat het probleem voor kinderen die verloren raken niet is om ze ook naar de rechtbank te bewegen, ik denk dat de ouder bewogen moet worden i.p.v. naar de rechtbank te gaan om gelijk te halen, naar een zorgtraject waar aandacht kan worden besteed aan de emotionele en affectieve kant van scheiden en ouderschap. Ouders moeten ondersteund worden in het ontwikkelen van motivatie voor verandering, voor ouderschapsreorganisatie. Voor het opnieuw krijgen van een plek in een nieuwe context waarbinnen de ouder en het gevoel als ouder weer centraal kan komen te staan. 

Kinderen hebben het recht om verbonden te zijn en te worden in deze situatie met hun ouders in welke omstandigheden dan ook. En als dit vanwege de problemen in de specifieke context niet lukt dan is zorg aan te bevelen die ouders en kinderen helpt hun bestaansrecht terug te krijgen als kind en ouder.