Loslaten is ook een hele goede ouder zijn!!

Regelmatig kom ik kreten tegen dat co-ouderschap het beste is voor kinderen, er zijn mensen die roepen dat dit in het belang van kinderen. Ik heb al eerder genoemd dat het zeer kwalijk is dat co-ouderschap blijkbaar geïnterpreteerd wordt als verdeelsleutel.

Sinds de nieuwe wet gelijkwaardig ouderschap blijkt co-ouderschap een nieuw richting geven ideaal te zijn geworden. Co-ouderschap wordt vaak verward met gelijkwaardig ouderschap, wat 2 totaal andere dingen zijn. Er is nog geen onderzoek gedaan naar de effecten op de ontwikkeling van kinderen bij co-ouderschappen.

Ik kan wel voorop stellen dat co-ouderschap alleen werkt en goed is voor een kind als ouders ervoor kiezen samen hun kinderen te blijven opvoeden vanuit 2 verschillende gezinssituaties. Co-ouderschappen die werken zijn vaak die waarbij ouders in hoge mate de belangen van hun kinderen voorop kunnen stellen en zich afvragen wat hun kind van hen nodig heeft. Ouders die psychisch volwassen zijn kunnen dat. Deze handelen naar het kind vanuit zorgouderschap en vragen zich niet af wat heb ik nu nodig, nee wat heeft mijn kind nu nodig. 

Daarnaast is een respectvolle omgang en goede ouderrelatie met de andere ouder/ex-partner erg belangrijk, evenals persoonseigenschappen en ontwikkelingsbehoeften/fases van een kind. Ik bedoel daarmee niet dat je beste vrienden moet blijven of op de koffie moet. Ouders die kiezen voor samen opvoeden kunnen heel goed een eigen leven hebben zelfs een nieuw gezin hebben, zolang het kind maar voelt dat die 2 levens op hem of haar afgestemd zijn en het kind toegang heeft tot beide ouders wanneer het behoefte heeft hieraan. Een kind moet zijn zorgbehoefte durven te tonen, laten zien wat het nodig heeft van zijn ouders, dit is gezond.

 Een kind kan goed leven met verschillen, ouders die wel nog samen zijn zijn immers ook 2 andere mensen waar het kind mee moet leren omgaan. Een goed co-ouderschap kan alleen slagen wanneer ouders in staat zijn vanuit ouderpositie naar het kind en  elkaar te kijken en daarna te handelen. De invloeden van een vader of moeder blijft altijd anders en verschillend, ook de taken van beiden. Zolang een kind voelt dat er voor hem of haar niets veranderd in de ouder-kind relatie en het kind gesteund en gezien wordt kan het zich goed ontwikkelen. Een kind dat voelt dat een fundament ligt onder zijn bestaan omdat 2 ouders dit respecteren en hier hun inzet voor geven, zal leiden tot een gezonde identiteitsontwikkeling. Jezelf leren kennen, je eigen drijfveren ontdekken en ontplooien staat of valt met de basis die je geboden krijgt. Een kind wat begeleidt en ondersteund wordt in zijn weg naar volwassenheid zal eigenwaarde en zelfvertrouwen ontwikkelen, het heeft daarbij een sensitieve en responsieve ouder nodig. De kwaliteit van de relatie is dan vele malen belangrijker dan de kwantiteit. Verdeling van kinderen als uitgangspunt na een echtscheiding is kwantiteit. Kiezen voor samen het kind opvoeden is kwaliteit. Wanneer er een slechte ouderrelatie is om verschillende redenen is het toch doorzetten/opeisen van een co-ouderschap evengoed een  handelswijze die strijd voedt. Ouders die opeisen zijn niet met het welzijn van het kind bezig maar met het welzijn van zichzelf. Deze ouders denken dat ze met het welzijn van het kind bezig zijn en halen daarbij allerlei voordelen naar voren waarom dat goed zijn voor de ontwikkeling van het kind. Dit zijn algemeenheden, dogma's . 

Als je iets van je kind vraagt wat jou goed uitkomt of jou als ouder bevredigt, belemmer je de emotionele band met het kind en draag je bij aan een onstabiele en onveilige opvoedsituatie.en komt zijn identiteitsontwikkeling  in de knel.

Co-ouderschap zou daarom in mij ogen alleen maar kunnen bij ouders die dit goed funderen. Een ouder die zich kan verplaatsen en verdiepen in de behoeften van zijn kind zal nooit een co-ouderschap opeisen.

Je bent een hele goede ouder als je kunt loslaten. Dat is ook zorgen voor.....