Hulpverlening in een strijdkader

Op twitter lees ik regelmatig alles wat er rondgaat en voorbij komt  over vechtscheiding. Van alles er komt voorbij:-kinderen zijn de dupe- vaders voelen zich vader op papier-ex-partners zitten vast-er zijn alleen maar verliezers-hulpverlening die faalt etc. Vanochtend kwam er een interessante voorbij: " Hulpverleners zijn na 1 uur kapot als ze met beide ex-partners omgaan die in een  #vechtscheiding zitten"

 Een kreet die het waard is om iets over in mijn blog te schrijven, want ik weet dat het voor heel veel hulpverleners verdomd moeilijk is iets te kunnen betekenen voor het kind en de ouders in een vechtscheiding, sterker nog vaak worden hulpverleners verantwoordelijk gehouden voor de frustratie, dingen die misgaan, in het bijzonder de jeugdbeschermers die een moeilijke taak krijgen bij een vechtscheiding. De kinderombudsman Marc Dullaert heeft onderzoek gedaan naar de ondertoezichtstelling en vechtscheiding. Wat opvalt is dat veel ouders verwachten dat een gezinsvoogd een doorbraak teweeg brengt  Ouders hebben de verwachting dat de gezinsvoogd uitsluitsel gaat geven, de oplossing gaat brengen. Men is teleurgesteld als de gezinsvoogd de verwachtingen niet waar maakt, om bijv. het contact met het kind te herstellen of juist te voorkomen. Men ervaart de gezinsvoogd als partijdig, en men heeft het gevoel dat de gezinsvoogd hen niet begrijpt.

Eigenlijk kan ik vertellen dat de hulpverlening het nooit goed kan doen, als men geen andere aanpak gaat ontwikkelen en men de strijd en zijn dynamiek niet gaat leren begrijpen.De vechtscheiding is een strijdkader dat ontstaat door allerlei invloeden en gebeurtenissen in het reorganisatie proces, dat vastloopt op weg naar ouderschap na echtscheiding.

Wanneer ouders bij de hulpverlening komen is er sprake van strijd, zelden komen ouders met een opvoedvraag. Hulpverleners kennen het wel, in een vechtscheiding betekent een half uur te laat komen van een ouder een bewijs van onverantwoord ouderschap of pesten. Een kind dat tegenstribbelt is  een bewijs van nalatigheid, of reden tot grote ongerustheid. In een strijdkader worden advocaten en rechtbanken ingeschakeld om invloed te kunnen uitoefenen of te bewijzen dat de ander het niet goed doet en niet goed meent.

Men gaat op zoek naar de objectieve waarheid,het is ieder voor zich, tegenstellingen worden uitvergroot en gepolariseerd. Alles is gericht op het verleden. In een strijdkader staat recht hebben op centraal. Er is geen ruimte voor reflectie. Een strijdkader is tegen een persoon gericht, en dwingt mensen tot vijandig denken. In een strijdkader is het: winnen-verliezen, verengen van de blik, de waarheid als enigste waarheid, het is alles of niets. Strijd is vastlopen in zelfbehoud.

Een strijdkader is dwingend, zuigend, hardnekkig en eisend. Een ouder die negatief praat over de andere ouder en de hulpverlener dwingt tot partijdig, roept irritatie op. Het harde werken start. De ouder probeert de hulpverlener te overtuigen van zijn gelijk, voorbeelden uit t verleden worden uit de kast gehaald, voorbeelden van de situatie die niet goed gaat en verklaringen zijn volop aanwezig. Uiteindelijk voelt niemand zich begrepen, ouders niet en de hulpverlener ook niet.

Uiteindelijk komt men terecht in een vicieuze cirkel. Strijdspiralen betekent dat er veel last aanwezig is. Een neutrale opstelling en deze benadrukken kan een allergische reactie bij  ouders oproepen en ervaren worden als onverschillig  en partijdig. Aan de andere kant is het ook zeer drukverhogend als hulpverleners uitgaan van cliché gedachten over omgang, en taken die ouder hebben. .Hulpverleners willen vaak snel naar idealen en naar oplossingen. Ouders willen graag stilstaan bij de lasten die ze hebben, dit doen ze door de hulpverlener te vertellen over allerlei zaken die mis zijn gelopen in relatie of door de ander.

Het zou ouders die gescheiden zijn helpen denk ik wanneer we de strijd  niet veroordelen, wanneer we de strijd veroordelen of willen stoppen trekt het je zo in de zuigkracht van de strijd en wordt je onderdeel. Het zou ouders helpen het conflict te leren begrijpen, de laag onder het conflict te onderzoeken en deze te erkennen om vervolgens voorwaarde te scheppen om met zaken te leren omgaan die moeilijk zijn. Wat dan gebeurt is dat je met de ouder zelf kunt gaan werken aan zijn last en de uitwerking van die last en stap voor stap beïnvloedingsmogelijkheden creëert waardoor de ouder de autonomie terug kan vinden in het ouderschap.

Ouders willen autonoom zijn, gezien en serieus genomen worden, niet veroordeeld. Het is de situatie die het moeilijk maakt en niet de ouder als persoon die niet goed!!