Kwetsende en polarisende uitspraken helpen kinderen in een vechtscheiding zeker niet!!

Sommige stellingen, visies en uitspraken in de literatuur, artikelen etc. over vechtscheidingen en problematische scheidingen zijn alles behalve hoopgevend t.a.v. de zorg voor kinderen in problematische echtscheidingssituaties.

Het boek van Jan Storm is er volgens mij zo een. Jan storm is de auteur van "Destructieve relaties op de schop". Jan Storm beschrijft wat psychopathie is en wil met zijn boek alle slachtoffers van psychopaten (mensen die de ziekte psychopathie)steunen met zijn boek.

Opmerkelijk in zijn boek is dat hij ervan uitgaat dat een van de ouders  (de twistzieke, hoewel ik denk dat je er 2 nodig hebt om uberhaupt te kunnen twisten) in een vechtscheiding, een huis-tuin en keuken psychopaat is die aan psychopathie lijdt.

Hij beschrijft psychopathie als een gebrek aan verbinding met de ziel, wat volgens hem inhoudt dat er een geen geweten is.

Jan Storm is van mening dat de hulpverlening psychopathie niet voldoende herkend. Jeugdbeschermers en medewerkers van de raad van de kinderbescherming zijn in zijn optiek onkundig en herkennen de door de wol geverfde oplichters niet. Er worden verkeerde beslissingen genomen volgens Storm en er moet middels gedegen feitenonderzoek, gesprekken met intimi en gericht psychologisch onderzoek uitgezocht worden hoe de vork werkelijk in de steel zit, en dat moet gebeuren door jawel psychopathie deskundigen.

Jan Storm heeft besloten een niet meer gebruikte diagnose nieuw leven in te roepen.  De diagnose psychopathie is ooit na de komst van de DSM vervangen door de diagnose antisociale persoonlijkheidsstoornis. Dit betreft een persoonlijkheidsstoornis waarbij de gewetensontwikkeling achterblijft of in zijn geheel niet tot stand komt. Jan Storm doet alsof hij een nieuwe ziekte uitgevonden heeft.

Jan Storm is de mening toegedaan dat de opvoeding en verzorging moet worden toegewezen aan de beschermende ouder, dat zou beter voor het kind zijn en rust scheppen. (betrekkelijke rust denk ik, want het probleem wordt omgedraaid en de strijd zal onderhuids voortleven).

Het gaat mij echt te ver om ouders in een vechtscheiding te betitelen als psychopaten. Ik vind het een sensatiebeluste weergave van een eigen interpretatie van een persoonlijkheidsstoornis die zonder wroeging overigens door hem op mensen wordt geplakt. Ik vind zijn visie op scheiding en problemen erg denigrerend en kwetsend. Zulke uitspraken polariseren alleen maar en wekken nog meer escalatie op. Het is een vrij zwart/witte denkwijze.

Er zijn mensen met persoonlijkheidsstoornissen die ouders zijn en zowel in kerngezinnen leven als gescheiden zijn. Persoonlijkheidsstoornissen kunnen een vervelende handicap zijn in relaties met mensen en in een ouder-kind relatie.

Kinderen in echtscheidingssituaties zijn er niet bij gebaat op te groeien in een situatie waar het van beelden doordrongen wordt dat een van de ouders een psychopaat is. Heeft meneer Storm zich al eens verdiept in het gegeven dat het voor kinderen onmogelijk is een gezonde identiteitsontwikkeling en sociaal-emotionele ontwikkeling te doorlopen als een helft  van je wortels door maatschappelijk pleiters als psychopaat wordt betiteld. Roep het gevoel eens op dat een van je ouders niet klopt, het niet goed doet!

Hij creeert hetzelfde parallel proces, wat vechtende ouders doen goed of slecht ouderschap, in termen van goed en fout denken.  Dit is toch niet wat we willen voor kinderen, dit soort uitersten en denkwijzen??

Kinderen in echtscheidingssituaties die problematisch zijn zijn er meegeholpen dat er meer kennis, en begeleiding  komt ouders te helpen met autonomieontwikkeling in het ouderschap, en bij ouderschap na echtscheiding in het algemeen omdat ouderschap na echtscheiding verschilt van ouderschap in een kerngezin.

Kinderen zijn erbij geholpen als ouders, vooral ouders zijn en ze leren zich te verhouden tot deze ouders, met of zonder handicap,ziekte, stoornis etc...

Ouderschapsreorganisatie is een moeilijke klus. Vaak lopen ouders vast als de emoties en interacties gekleurd worden door de lasten uit de partnerrelatie. Autonoom ouderschap ontwikkelen is lastig als je nog veel van anderen nodig hebt om gezien te worden. Vaak lijkt het te gaan over opvoedkwesties het tegendeel is waar. Het gaat om betekenis van de eigen positie en om bestaansrecht.

Ook kinderen in kerngezinnen krijgen met een ouder of met ouders te maken die een psychische ziekte hebben. Het verschil met een echtscheiding is dat de kaders/de context het verschil maakt in hoe we er mee omgaan.

Mogelijk kunnen we ouders in scheiding die het moeilijk vinden eerst eens beter leren begrijpen, laten we ze horen zien en erkennen en niet veroordelen, om stap voor stap te zoeken naar manieren hen te helpen ouder te zijn. Er is nog nooit een mens beter geworden wanneer hij afgeschreven is en gestigmatiseerd.

Wat is dit voor hoopgevend perspectief t.a.v. kind en ouder-relaties Men. Storm.

Ik heb nog hoop.......