Gelijkwaardig ouderschap, wetten en gevolgen..

Gezamenlijk gezag sluit het recht en plicht in voor beide ouders het kind te mogen opvoeden en verzorgen. Dit geldt voor ouders waarbij er sprake is van gezamenlijk gezag verkregen door een huwelijk of door gerechtelijke vaststelling.

Gezamenlijk gezag is ook een recht wanneer men gehuwd is of men een relatie heeft als ouders ook dan is ouderschap geregeld middels een wettelijk kader. Het wettelijk kader staat alleen minder op de voorgrond, de kaders van de partnerrelatie regelen de uitvoering van het ouderschap. De wetten rondom ouderschap na echtscheiding zijn in de loop der tijd veranderd. Wetten veranderen altijd onder invloed van maatschappelijke ontwikkelingen.

Het ouderschap verandert in basis niet,moeder blijft moeder en vader blijft vader. Ouderschap is biologisch bepaald, loyaliteit ligt aan de basis, er is een dwingende plicht van trouw naar het kind en van de kind naar de ouder, dit blijft. Een wettelijke verbinding kan hier niets in regelen, dat heeft te maken met emoties. Daarnaast is ouderschap sociologisch bepaald, we hebben in onze maatschappij normen en waarden over ouderschap. Een ouder moet nadenken wat goed is voor zijn kind, hierin zijn regels en de wet wel aan de orde. Regels over wat moet (rechten en plichten). Het gevoel van welzijn rondom ouderschap is niet geregeld in de wet en dit is een lastige taak om vorm te geven. Welzijn heeft te maken met emotionele verbinding die recht doen aan de positie die je hebt. Een gevecht over ouderschap en verdeling van  de rollen, de positie van het ouderschap lijkt met name te ontstaan wanneer ouders niet verbonden zijn door een huwelijk of relatie, wanneer het kader veranderd waarbinnen ouderschap vorm gegeven moet worden.

 Ouders zijn na een scheiding alleen als ouders verbonden via de wet niet meer via een relatie, de verbinding houdt op te bestaan, de bereidheid naar elkaar verdwijnt en zet de situatie onder druk.

De wetgever heeft in 2009 besloten gelijkwaardig ouderschap als juridisch beginsel in de wet op te nemen. Het beginsel is uitgangspunt bij wettelijke regelingen over gezag,omgang, zorg en opvoeding nadat ouders gescheiden zijn of hun relatie verbroken hebben. Ouders die gezamenlijk gezag hebben behouden na ontbinding van hun huwelijk of relatie recht op gelijkwaardige opvoeding en verzorging van hun kind (eren).  Ouders zijn tevens verplicht vanaf 2009 een ouderschapsplan te overleggen, wanneer ze gaan scheiden.  Dit is opgenomen in de wet bevordering voortgezet ouderschap en zorgvuldige scheiding.

Het doel van de wet is gericht op het voorkomen van conflicten en ouders aan te zetten het ouderschap zorgvuldig voor te zetten.  Blijkbaar gaat men ervan uit dat zich dat na het indienen van een plan wel regelt. De ontwikkeling in onze maatschappij van individualisatie en emancipatie lijken  te zijn verbonden met keuzes die de wetgever maakt.  De wetgever schijnt een nieuw soort van ouderschap doen evolueren. Maar kunnen we dit forceren als de denkkaders nog niet zijn geëvolueerd en zonder ouders hierbij te helpen. We maken een overgang van kerngezinnen met vaste denk en rolpatronen hierin ligt de geschiedenis en het denkkader rondom ouderschap en taakverdeling verscholen. We maken ontwikkelingen door waarbij emancipatie zorgt voor verandering van posities van mannen en vrouwen. Traditionele rolpatronen zijn minder dominant, maar daar zijn generaties voor nodig geweest. We evolueren en dat is prima. Maar het lijkt erop dat in de parlementaire geschiedenis versneld stappen zijn genomen om tegemoet te komen aan gefrustreerde vaders in hun rechten,en daarbij deze wetten zijn gemaakt dit te forceren.. Een gevecht over ouderschap en verdeling van  de rollen, de positie van het ouderschap lijkt met name te ontstaan wanneer ouders niet verbonden zijn door een huwelijk of relatie en ouders gefrustreerd raken over hun rechten. Dus vastlopen in het enigste kader dat hen verbindt, de wet.  

De meest interessante vraag is of ouders daadwerkelijk gefrustreerd zijn over hun rechten en het gelijkheidsbeginsel, of lukt het niet na een huwelijk het ouderschap goed te regelen, door de belaste ex-partnerrelatie en andere sociaal-culturele invloeden die de opdracht onder druk zetten een goede vorm te vinden voor het ouderschap??? Wordt de wet en rechten niet gebruikt over de hoofden van kinderen om het benadelinggevoel tussen mensen  erkenning te geven... En in hoeverre doet de wetgever hier niet aan mee??

Ouderschap na echtscheiding is een complexe taak waarbij de wetgever en maker niet dient te kijken naar onderdelen los, zoals door het recht gefrustreerde vaders die zich beroepen op het gelijkheidsbeginsel. Dit is het faciliteren van een getouwtrek en het kind onderdeel van de inboedel maken, evenals het steunen van moeders die alles gebruiken om hun vaders buiten spel te zetten en hen niet kunnen zien als ouders ouder maar als de partner die hen leed heeft aangedaan. Het is een onmogelijke taak middels algemene wetten over ouderschap om recht te doen aan kinderen en ouders. Zo van een maat past allemaal...

Je kunt niet voorbij gaan aan hoe het ouderschap in onze geschiedenis ligt verankerd, je kunt niet voorbij gaan aan de zaken die het ouderschap nog meer beïnvloeden en onder druk zetten als maatschappelijk denken,persoonlijke situatie, scheidingsverhaal van de partners en andere belangrijke factoren.

Het antwoord op goed en gelijkwaardig ouderschap is namelijk niet te vinden in het gelijk krijgen en het afdwingen van recht, het forceren van gelijkwaardig ouderschap via de wet.

Als je dit verplicht via een wet zorg dan ook voor voldoende faciliteiten waarbij je ouders helpt dit te kunnen uitvoeren, het moet in hun systeem komen. Hou rekening met de omstandigheden en help mensen om te gaan met deze omstandigheden.

 Het is nu niet meer als een reactie/actie op zaken die mislopen en niet gericht op een daadwerkelijk kindwaardig ouderschap. Het gaat hier niet om kinderen. Deze wet is voor vaders en moeders die zich tekort gedaan voelen door de uitkomsten van de situatie en dit allebei via een ander perspectief te bekijken,  een perfect middel om voor hun eigen positie te strijden.  Het zou een plicht moeten zijn dat ouders het ouderschap reorganiseren na scheiding en leren ouder te zijn onder invloed van allerlei moeilijke factoren en andere denkkaders, Dus niet om je positie te strijden, maar je positie opnieuw leren innemen in de gegeven omstandigheden kijkend  naar wat hoort bij ouderschap en wat kinderen van ouders nodig hebben. Dit regel je niet via alleen een juridisch kader.

Dit zou je ouders moeten laten regelen door verplicht met hulp een nieuwe verbinding te zoeken in een nieuwe context, met recht op je verhaal, recht op je leed, recht op je positie, recht op het moeilijk te vinden, recht op te mogen zoeken, recht op anders te mogen te zijn en recht op een nieuwe en andere toekomst te creëren en verantwoording te nemen voor het welzijn van kinderen en betrokkenen. De noodzaak van ouderschapsreorganisatie moet nog doordringen..