Men spreekt van vechtscheiding wanneer een echtscheiding niet alleen gepaard gaat met negatieve gevoelens naar de (ex-)partner, maar ook met acties met de bedoeling de andere partner schade toe te brengen. In de uiterste gevallen is men bereid eventuele zelfbeschadiging of nadeel bij derden op de koop toe te nemen. De term vechtscheiding wordt ook (en vooral) gehanteerd als de kinderen daar (grote) nadelen van ondervinden.

• De scheidende partners kunnen elkaar het hoederecht over de kinderen via allerlei juridische procedures proberen te ontnemen, niet zozeer om zelf voor de kinderen te kunnen zorgen, maar om het de ander niet te gunnen. Het getouwtrek geeft dan loyaliteitsproblemen bij de kinderen.

• Financieel kan men trachten de inboedel 'te stelen' (hoewel diefstal tussen echtgenoten wettelijk niet bestaat), of de rekeningen nog snel te plunderen, onbetaalbaar hoge alimentatiegelden of onderhoudsgelden te vragen. Anderzijds kan de alimentatieplichtige partner zich opzettelijk constant aan de verplichting onttrekken of zelfs naar een land verhuizen waar de verplichting niet inbaar is. In het uiterste geval kan men de 'tactiek der verschroeide aarde' toepassen door opzettelijk ervoor te zorgen dat men financieel niet tot betalen in staat is, of (te dreigen) schuldsanering met nihilstelling aan te vragen.

• Het zwartmaken van de andere partij bij de eigen kinderen, vrienden, collega's, familie en buurtbewoners is een beschadiging die eerder valt onder "psychologische" oorlogsvoering met vooral emotionele gevolgen. Dit zwartmaken geschiedt ook vaak onbewust omdat men zijn of haar hart wil luchten. In extreme gevallen kan een partner ook de kinderen opzetten om tegen de andere partner klacht in te dienen wegens (seksueel) misbruik.

• Het boycotten van het bezoekrecht aan de kinderen door de andere partner.