Hoe krijg je dat voor elkaar, ouders laten kijken vanuit het perpectief van het kind!

Regelmatig komen berichten voorbij via de sociale media, in artikelen in gesprekken met mensen. Wensen, uitgangspunten, standpunten en verwachtingen  t.a.v. jeugdzorg. Jeugdzorg moet ouders er toe aan zetten te kijken vanuit het perspectief van het kind.

Als de jeugdzorg dit zou lukken dan waren er wellicht geen langdurige vechtscheidingen, was er geen kind of ouder die te maken kreeg met oudervervreemding. De jeugdzorg heeft als taak ouders en kinderen te ondersteunen bij problematische opvoedsituaties, de bedreigde ontwikkeling op te heffen.

Er zijn verschillende verklaringen waarom het de jeugdzorg niet (nog niet) lukt om een adequaat antwoord te bieden op problemen, vragen rondom problematische echtscheidingen, vechtscheidingen en rondom oudervervreemding.

Als eerste denk ik dat scheidingsproblematiek met als gevolg een vechtscheiding of oudervervreemding wat de ontwikkeling van kinderen bedreigd, een complexe problematiek betreft met een specifieke dynamiek. Er is inmiddels onderzoek gedaan en wordt nog gedaan naar de effecten en gevolgen voor kinderen. De gevolgen voor kinderen zijn ernstig. Kinderen krijgen te maken met loyaliteitsproblematiek in meer of mindere mate, wat schadelijke gevolgen heeft voor hun persoonlijkheids-en identiteitsontwikkeling. Er is nog nauwelijks tot geen onderzoek gedaan naar wat maakt dat ouders in een vechtscheiding terecht komen of hun kinderen vervreemden van de andere ouder.  Ik zie en ervaar dat onze overheid hard werkt aan het zoeken van oplossingen om de positie van kinderen te versterken in een vechtscheiding.

Ik zie en ervaar een parallel proces in de jeugdzorg, deze werkt hard aan het zoeken van manieren om ouders te laten kijken vanuit het perspectief van het kind.  Hier komt mijn punt we zijn met zijn allen bezig met het bestrijden, door ouders te dwingen en te forceren de focus te leggen op het kind en wat deze scheiding of vechtscheiding voor het kind betekent.

Ouders vertonen ongewenst gedrag, gedrag wat we zien als slecht ouderschap. We hebben hiervoor goede middelen in ons aanbod, we presenteren de gevolgen voor kinderen in literatuur, artikelen, media en in gesprekken, we bieden ze mediation aan, we verplichten ze een ouderschapsplan te maken,en als ze het dan allemaal nog niet snappen en er problemen bij hun kinderen geconstateerd worden dan worden ze verwezen naar de jeugdzorg en  gebruiken we uiteindelijk repressieve middelen om ze te dwingen goed te zorgen voor hun kind.

De rechtspraak heeft  repressieve middelen in de vorm van een straf, een dwangsom of civiele gijzeling, het opleggen dwangsommen bij niet naleven van de omgang wordt af en toe gebruikt maar leidt zelden tot het gewenste resultaat.

Nee we straffen ze voldoende, tot ongenoegen van vele ouders die hun kind niet zien of omstanders die het kind zien lijden. Zowel de overheid als jeugdzorg gebruikt repressie als corrigerend middel om de ouder in te laten zien dat wat men doet niet goed is voor hun kind. We trachten middels algemene aanvaardbare denk en handel modellen ouders te overtuigen wat ze moeten doen, one size fits all uitgangspunten, gezamenlijk overleg is een must, communicatie is een vereiste, uitleggen wat de gevolgen zijn voor het kind, opvoedondersteuning. We plaatsen oplossingsgerichte methoden toe om de ouder te overtuigen het anders te doen en te kijken vanuit het perspectief van het kind.

Het effect van bovenstaande ziens-en werkwijze is dat deze interventies escalerend werken i.p.v. de effecten teweeg te brengen die men zo graag wenst. Repressie creëert een vicieuze cirkel, het houdt zichzelf in stand!! Ouders worden gecorrigeerd door de overheid, door de jeugdzorg. Correctie betekent iets niet goed doen, als je gecorrigeerd wordt, wordt je onderdrukt.

Je wordt als ouder onderdrukt in je gevoel tekort te zijn gedaan, je wordt als ouder onderdrukt in je frustraties, je pijn, je behoefte aan erkenning. Onderdrukken van je eigen noden,roept verzet op. De drang naar autonomie wordt hiermee onderdrukt.  Het lukt deze ouder nooit in deze positie om via het perspectief van het kind te kijken omdat de ouder zelf niets eens gezien wordt. Als je zelf geen bestaansrecht voelt hoe wil je dan het bestaansrecht van een ander kunnen zien.  Repressie bevestigd de ouder alleen maar in zijn beleving onredelijk verlaagd te zijn en dat roept alleen maar heftiger verzet op. Met als gevolg dat jeugdzorg vaak onderdeel wordt van het strijdkader en meegezogen wordt en partij wordt, met als gevolg niets te kunnen betekenen voor het kind.

We lopen met zijn allen harder dan waar de ouders zijn. Hardlopers zijn doodlopers.......

In mijn methode zet ik uiteen wat maakt dat ouders in een problematische scheiding of vechtscheiding terecht komen. Wanneer we begrijpen wat er gebeurd, en dit met hen in kaart brengen, kunnen we mogelijk een antwoord zoeken, het perspectief van het kind ernaast te leggen en stap voor stap voorwaarden creëren ouderschap na echtscheiding te ontwikkelen in belang van het kind.