Brief aan de tweede kamer en politieke partijen over vechtscheiding

Beste men. Teeven, en men. van Rijn, leden van de Tweede kamer en politieke partijen,

Graag maak ik van de gelegenheid gebruik jullie een mail te sturen m.b.t. het thema vechtscheiding.Mijn naam is Bianca Tummers en werk als jeugdbeschermer bij Bureau Jeugdzorg in Limburg.

Ik wil jullie graag op de hoogte brengen van mijn visie m.b.t. het onderwerp vechtscheiding voorkomen.Ik ben als privé persoon maar ook als professional erg bevlogen met dit onderwerp. Ik werk veel met ouders die in vechtscheiding verkeren.

Binnen de jeugdbescherming is er een toename waar te nemen van omgangs-ots-en. De OTS is binnen onze wetgeving het enige middel waarmee men ouders tracht te dwingen om omgangsregelingen op gang te brengen, en/of verantwoording te nemen voor hun ouderschap na echtscheiding.

Ik wil mijn serieuze zorg uitspreken over de mogelijkheden die huidige wetgeving aan ouders biedt in een scheiding van ouderschap een oorlogsgebied te maken.Wetten hebben gevolgen. Gelijkwaardig ouderschap staat centraal, een mooi uitgangspunt, echter in de praktijk blijft van ouderschap niet meer over dan een juridische positie waar men dit mee probeert te kaderen, en met vaak een vechtscheiding tot gevolg. De kaders en de advocatuur werkt escalerend in deze situatie, door de focus te leggen op het juridisch gedeelte,evenals mediation dat geboden wordt vanuit deze  beroepsgroep die vaak heel resultaatgericht op het juridische aspect werken.

Omdat de jeugdzorg gedecentraliseerd gaat worden, zal hulpverlening versnipperd raken. Tevens is het ook zo dat de OTS en de hulpverlening (nu nog de wet op de jeugdzorg en GGZ) geen adequaat antwoord/methodes hebben voor ouders in strijd en het kind vaak niet geholpen wordt.Rechtbanken/rechters gebruiken mediation en bemiddelingsmodules in de hulpverlening als dwangmiddel om ouders ertoe aan te zetten afspraken te maken zodat er een uitspraak gedaan kan worden. Met als gevolg nieuwe procedures en een toenemend beroep op zorg.Eigenlijk wordt er een kringetje gelopen, zowel vanuit het justitieel kader (procedures/rechtsbijstand/ots)als vanuit hulpverleningskaders wordt er heen en weer gelopen en geschopt. Al deze procedures en zorgvragen drukken op de staatskas, en binnenkort zal deze druk nog op gaan lopen wanneer gemeentes voor gedeeltes met betrekking tot zorg verantwoordelijk worden en minder geld tot hun beschikking hebben.

Familierecht wordt op deze manier een miljardenbedrijf met ongewenste effecten voor kinderen, ouders en betrokkenen maar ook voor de samenleving. Ouderschap na echtscheiding is erg gejuridiseerd, en het zou wenselijk zijn wanneer er iets geboden wordt vanuit de overheid mogelijk en/of gemeentes t.z.t. om ouderschap te ondersteunen en te begeleiden na echtscheiding, om te voorkomen i.p.v. in te grijpen wanneer de schade al veroorzaakt is en vanuit risico regelreflex gereageerd wordt.

Ouderschap is een existentieel zijnsgegeven,en kwetsbaar zeker na echtscheiding. De lading van ouderschap valt niet te kaderen vanuit juridische perspectief, dan wordt er voorbij gegaan aan veel wat aangeboord zou moeten worden. Het ouderschap belandt in een soort crisis na echtscheiding omdat ouderschap voorheen onlosmakelijk verbonden was met de partnerrelatie. Wanneer de echtscheiding ook nog belast is met veel schade en leed in de partnerrelatie, is de crisis heftiger en bestaat er meer risico dat ouderschap en ex-partnerschap door elkaar gaan lopen, met als gevolg dat de ouder of ouders niet meer vanuit de ouderpositie kunnen handelen en naar hun kind kunnen kijken. Een vechtscheiding als gevolg met een onherstelbare schade voor kinderen, maar ook voor hun ouders en vaak breidt de olievlek naar familie en netwerk zich uit.

Men probeert vanuit de wetgeving ouderschap te regelen door een juridisch kader te bieden na echtscheiding, conflicten kunnen opgelost worden via procedures. Ouderschap moet na echtscheiding gereorganiseerd worden, het moet veranderen, gewoontes moeten aangepast worden. Reorganisatie wordt ervaren als een negatief begrip en is ingrijpend. Noodzakelijk veranderingen waar men geen grip op heeft roepen angst en onzekerheid op. Ouders moeten  opnieuw een ouderschap opbouwen als alleenstaand ouder maar ook met de andere ouder en ex-partner.Mensen veranderen niet vanzelf, veranderen in een paradoxale situatie (afkeren van de relatie/persoon/verbinding maken op het ouderstuk) is nog lastiger, ex-ouderschap bestaat niet.

Negatieve reacties en veroordeling vanuit de samenleving, familie en netwerk dat betrokken is en gemobiliseerd wordt  werken vaak drukverhogend, evenals een veranderende woonsituatie en financiële situatie en schulden die toenemen door de crisis.

In ieder geval is er na echtscheiding vaak sprake van een complexe situatie en valt deze niet te regelen met alleen wetgeving en mogelijkheden tot procedures.  Ouders staan onder druk, conflicten liggen op de loer, de betekenis van deze conflicten kunnen niet in het juridische kader opgelost worden, dat is niet veilig, evenals dat vanuit de hulpverlening geen antwoord geboden kan worden op de schade of gevolgen van de conflicten. Ouders breken elkaar af op het ouderstuk en worden hierin eigenlijk gefaciliteerd.

Ik ben bezig met het schrijven met een visie stuk waarin ik omschrijf wat maakt dat deze groep (ouders na echtscheiding)vastloopt en er niet op eigen kracht lijken uit te komen, wetten, maatschappelijk ideaal, waarden en normen, beleid en instituties, hebben gevolgen voor deze groep mensen, evenals de antwoorden die geboden worden vanuit juridisch perspectief en hulpverlening.

“De noodzaak van ouderschapsreorganisatie bij echtscheiding en in samengestelde gezinnen”. Ik denk dat een verplichte vorm van ouderschapsreorganisatie opgenomen met worden vanuit de wet. Ouders moeten een ouderschapsplan maken, ik denk dat dit ouderschapsplan pas zin heeft en ook uitgevoerd wordt wanneer ouders eerst het ouderschap reorganiseren in de praktijk, evenals andere delen die van invloed zijn op het ouderschap. Dit is een proces wat tijd vergt, maar wel reëel is wanneer je ouders op verantwoorde manier wil laten scheiden wanneer er kinderen betrokken zijn. Wanneer ouderschap zich kan reorganiseren zijn ouders meer in staat om een realistischer ouderschapsplan te maken vanuit de ouderpositie maar ook meer vanuit de omstandigheden die er spelen op dat moment en relevant zijn (nieuwe partners, financiële situaties, praktische omstandigheden wonen en werk etc), kan het meer gedragen worden en effectiever worden.

De wet zou echtscheidingcoaches kunnen faciliteren vanuit het  justitiële  kader,die opgeleid worden met specifieke kennis en vaardigheden rondom echtscheiding en het wettelijk kader,ouderschap en reorganisatie,mediation etc. die een intensief  traject faciliteren , het kind en hun netwerk, en hen voorlichten, coachen,begeleiden en  om een vorm te vinden ouderschap voort te zetten na echtscheiding. Waar ook complexere gezinssystemen (bijv. ouders met persoonlijkheidsstoornissen) ondersteund worden. Wetten als gelijkwaardig ouderschap komen zo tot hun recht.Echtscheiding zou dan evt. pas  uitgesproken moeten worden als het ouderschapsplan  ook uitgevoerd kan worden, mogelijk met een nazorg traject.

Dit zal uiteindelijk kostenbesparend zijn m.b.t. de toevoegingen die verleend worden, evenals ots-en en mogelijk een grote kosten besparing voor de gemeentes rondom de jeugdzorg.

Ik begrijp dat in het voorjaar 2014 een rapport word uitgebracht aan de tweede kamer, graag zou ik de overheid van dienst zijn met mijn  visie stuk en methode, en hoop iets bij te dragen aan het welzijn van deze groep maar ook aan een nieuwe generatie.

U kunt een kijkje nemen op mij website/blog www.ouderschap-na-echtscheiding.nl

Met vriendelijk groet, Bianca Tummers